Op 3 juli 2015 ben ik, na een zwangerschap van 38 weken en vijf dagen, bevallen van ons zoontje Sem. De bevalling was zwaar en omdat ik langer dan 24 uur gebroken vliezen had gehad, moesten Sem en ik 24 uur in het ziekenhuis blijven vanwege eventueel infectiegevaar. Nooit gedacht dat deze uren van cruciaal belang zouden zijn. De eerste paar uur na zijn geboorte ging het nog goed met Sem en waren de kinderartsen dik tevreden. Na één nachtje in het ziekenhuis blijven, zouden we als kersvers gezinnetje lekker naar huis gaan. Helaas liep het anders. Sem begon ongeveer vijf uur na zijn geboorte zichtbaar moeilijk te ademen en hij kreunde in plaats van dat hij huilde. De kinderartsen hebben hem daarom nogmaals nagekeken en zijn saturatie bleek erg laag te zijn.

Vanaf dat moment ging alles in een sneltreinvaart. Sem werd opgenomen op de couveuseafdeling, kreeg een infuus en ging aan de cpap (vorm van ademhalingsondersteuning). De artsen wisten nog niet wat Sem precies mankeerde, maar als hij de nacht goed door zou komen, dan zou hij waarschijnlijk snel opknappen.

Helaas verslechterde Sems gezondheid snel en diezelfde nacht werd hij met spoed naar de NICU van het academische ziekenhuis gebracht. Daar was het kantje boord of hij het zou redden. De artsen gaven aan dat we ons moesten voorbereiden op het ergste. Op dat moment stortte onze wereld in. Ik dacht dat ik gevangen zat in een heftige nachtmerrie waaruit ik elk moment kon ontwaken. Maar nee, dit was de realiteit. Ons mannetje was aan het vechten voor zijn leven en wij konden als ouders niets doen. Dat terwijl we eerder die dag nog zo aan het genieten waren met zijn drietjes.

De vermoedens waren er al in het streekziekenhuis waar Sem werd geboren en werden na de bloedonderzoeken in dit ziekenhuis bevestigd: Sem had de groep-B-streptokok* (GBS), de sepsis variant (bloedvergiftiging). Sem was lang in levensgevaar en was volgens de artsen het ziekste kindje van de NICU.

De artsen en verpleegkundigen van de NICU hebben elke dag met ons meegeleefd en ons geweldig ondersteund. Zo kregen we bij hoge uitzondering een eigen kamertje op de NICU, zodat we dag en nacht bij Sem in de buurt konden zijn. Hier zijn we ze tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor. Ruim een week hebben we letterlijk op de NICU geleefd. Ik kan haast niet verwoorden hoe dat voelde, maar je leeft in zo’n situatie van minuut tot minuut in angst. Ik herbeleef het ’s nachts nog regelmatig: de continue piepjes, artsen die over de gangen rennen, de geur van desinfectiemiddel. Het was een heftige en onvergetelijke ervaring.

Sem bleek echter een vechtertje te zijn en was ontzettend sterk, waardoor zijn toestand na tien dagen de betere kant op ging. Hij mocht van de NICU terug naar het ziekenhuis waar hij was geboren. Daar moest hij leren drinken en zijn antibioticakuur afmaken. Hij heeft in totaal nog drie weken in het ziekenhuis gelegen en toen mochten we ons mannetje eindelijk mee naar huis nemen.

Ik had gehoopt dat ik alles vrij snel een plekje zou kunnen geven en dat we op en top zouden kunnen genieten van ons mannetje toen we eenmaal met zijn drietjes thuis waren. Genieten deden we zeker, maar de eerste weken hakten erin. Na Sems thuiskomst begon de verwerking pas echt en dat was zwaar. Onze omgeving dacht dat alles weer normaal zou zijn nu het wel goed ging met Sem, maar zo voelde dat voor mij niet. Sem had in de eerste weken nadat hij thuis was nog veel extra ziekenhuisbezoeken. Het weer beginnen met werken kwam voor mij dan ook te vroeg. Op het moment dat ik net echt kon gaan genieten, moest ik weer aan de slag gaan. Daarbij kwam dat ik ook lichamelijk nog niet helemaal was hersteld.

De maatschappelijk werkster die we de eerste drie weken als ondersteuning kregen in het ziekenhuis, wees me op het verlengde zwangerschapsverlof. Elke moeder zou recht hebben op tien weken thuis zijn met haar kind. Ik wist niets af van deze regeling, maar heb er uiteraard gebruik van gemaakt. Ik moet wel zeggen dat de regeling in werkelijkheid wat tegenvalt. Sem heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Er wordt standaard een week verlof afgehaald en dan wordt er gekeken naar de beval- en de uitgerekende datum. Aangezien ik tien dagen voor de uitgerekende datum ben bevallen, hield ik uiteindelijk maar vier extra dagen verlof over. Begrijp me niet verkeerd, ik was natuurlijk blij met alle extra dagen, maar dit viel toch tegen. Zeker omdat deze regeling juist bedoeld is voor te vroeg geboren kinderen.

Mijn werkgever was niet op de hoogte van deze regeling, maar reageerde erg goed op de situatie. Ik kreeg veel begrip en mijn werkgever vond het zelfs fijn dat ik kort gebruik kon maken van het verlengde verlof. Na deze vier extra dagen was ik echter nog niet in staat om te beginnen met werken en in overleg met mijn werkgever bleef ik nog twee weken thuis. Daarna ben ik begonnen op therapeutische basis en inmiddels ben ik mijn werkuren aan het opbouwen. Deze manier van werken heb ik hard nodig, want vier maanden na de geboorte van onze zoon ben ik helaas nog altijd bezig met het verwerken van de eerste periode.

Omdat Sem is uitgegroeid tot een gezonde baby, hebben we hem gewoon aangemeld bij de kinderopvang. Hier gaat hij een dag per week naartoe. Zoals elk ander kind, vindt Sem het hier geweldig. De leidsters zijn op de hoogte van zijn moeilijke start, maar behandelen hem zoals alle andere kinderen. We zin blij dat hij daar zo goed terecht is gekomen.

Inmiddels ben ik op en top aan het genieten van mijn knappe ventje en alles begint langzaamaan een plekje te krijgen. Sem is een heel tevreden en vrolijk mannetje en wat zijn we blij dat hij deel uitmaakt van ons gezinnetje. Ik ben ontzettend dankbaar en trots!

*) De ‘groep-B-streptokok’ is een bacterie die bij veel zwangere vrouwen in de vagina aanwezig is. Meestal kan deze bacterie geen kwaad voor de zwangere en haar kind, maar in een enkel geval wordt de baby ernstig ziek door een infectie met deze bacterie.