3 juli 2015
De dag dat mijn zoontje Sem geboren werd. Rond 2 uur ’s nachts, ruim 16 uur nadat mijn vliezen braken, begonnen op deze dag de eerste weeën. In het begin vielen de weeën en de pijn mee. Ik kon ze goed opvangen en ik zei zelfs tegen mijn vriend: ‘Nou als dit het is’. Het duurde niet veel langer voordat ik hier echt op moest terugkomen, want de weeën begonnen vervolgens echt door te zetten. Ik had rugweeën en heel veel pijn, wat maakte dat we heel vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis zijn gereden. Het werd sowieso een ziekenhuisbevalling met medische indicatie omdat mijn vliezen al te lang gebroken waren.
Na een bevalling van ongeveer tien uur en iets langer dan twee uur persen werd om 14:06 uur via een vacuümpomp mijn zoontje Sem geboren. De eerste controles waren goed, maar ook hij had een zware bevalling gehad en had rust nodig.
Een paar uur na geboorte viel het mijn vriend op dat Sem flink rood zag en niet goed ademde. Hij maakte een kreunend geluid. Mijn vriend had er geen goed gevoel bij en heeft toen meteen de verpleegkundige erbij geroepen. Toen ging het snel. Binnen no-time werd Sem naar de afdeling neonatologie verplaatst. Er werden allerlei onderzoeken gedaan, maar ze wisten niet wat hij precies had. Ze dachten aan een klaplong, maar dat bleek het toch niet te zijn. Ze hebben op dat moment contact gehad met de NICU en het eerste vermoeden van een bacterie was er. Toen mijn vliezen braken heeft de verloskundige nog een kweek gemaakt op bacteriën, maar die uitslag liet echter nog op zich wachten. Daardoor zijn de artsen op dat moment preventief begonnen met het geven van antibiotica. Ik lag ondertussen nog op de kamer waar ik aan het bijkomen was van de bevalling. Ik wist en hoorde niets en mijn gevoel was toen al niet goed. Ik kan niet uitleggen wat er toen door me heen ging.
Na een tijdje kon ook ik naar Sem toe. Ik werd met bed en al naar hem toegereden. Verschrikkelijk wat ik toen aantrof. Mijn kindje lag daar, heel erg ziek en onder de draadjes en beademing, niet wetende wat hem zo ziek maakte. Op dat moment gaven de artsen aan dat als hij de nacht goed zou doorkomen, ze hoopvol waren. Maar het zou ook zomaar kunnen dat hij diezelfde nacht vervoerd zou moeten worden naar de NICU.
4 juli 2015
En wat we niet wilden gebeurde. Midden in de nacht stonden ze met vier man sterk in onze kamer. Sems situatie was verslechterd en hij werd met de ambulance overgebracht naar de NICU. We dachten op dat moment nog, alles komt goed. Ik mocht helaas niet mee in de ambulance want er was geen plek door de vele artsen die meereden, maar de ambulancebroeder gaf aan dat we rustig moesten rijden. En dat deden we, niet wetende dat Sems toestand tijdens de rit heel erg verslechterde. Hier zat ik, net een zware bevalling achter de rug, meteen de eerste nacht als kersverse moeder in de auto achter de ambulance van mijn zoontje aan.
Eenmaal aangekomen op de NICU wisten we meteen dat het foute boel was. We stonden een beetje verloren op de gang te wachten toen we te horen kregen dat Sem al was binnengebracht. We zagen artsen rennen en er was paniek. Het was niet goed. We werden verzocht te wachten in een kamertje. De langste tijd van mijn leven. Tussendoor kwam er een arts vertellen dat het heel slecht ging met Sem en dat ze niet wisten wat het was. En dat we ons moesten voorbereiden op het ergste. Mijn wereld stortte letterlijk in. Daarna, op een inmiddels andere kamer, hebben ik en mijn vriend in elkaars armen liggen huilen. Vol ongeloof en verdriet.
Een tijd later kwam er een arts binnen die aangaf enigszins positief nieuws te hebben. Ze hadden ontdekt waar het probleem zat. In zijn longetjes. Pulmonale hypertensie, te hoge longdruk. Hij was nog altijd in levensgevaar, maar ze wisten nu in ieder geval waar één van de grootste problemen lag. Dit was het begin van een emotionele en heftige reis op de NICU….
Recente reacties