Het was een dag na de geboorte en nadat we te horen hadden gekregen dat Sem een te hoge longdruk had en hij gestabiliseerd was mochten we naar hem toe. Het was een nog heftiger beeld dan in het vorige ziekenhuis. Hij lag nu op de NICU met letterlijk overal draadjes. Hij werd in slaap gehouden en kreeg kunstmatige trilbeademing. Dit zorgde voor minder belasting voor zijn longetjes. Het zag er raar en heftig uit om je kindje zo te zien trillen, maar gelukkig werd ons verteld dat Sem er geen last van had. Daar lag ons kindje, in slaap gehouden. Met zuurstof, stikstof, naaldjes in zijn hoofdje voor de hersenactiviteit etc.
Inmiddels waren ook onze ouders gekomen. Zij waren ook overmand door verdriet. Hoe kon dit nu? Ik was daarentegen verdoofd. Vol adrenaline, maar verdoofd. Ik zat nog midden in het herstel van de bevalling en er kwam bij mij weinig binnen. Ik heb voor deze blog dan ook hulp nodig gehad van mijn vriend om de juiste informatie te achterhalen. Mijn vriend was helder en kon de informatie gelukkig goed verwerken. En die was er veel, heel veel. Over onze lieve kleine schat.
Omdat het met mij inmiddels (los van de pijn) lichamelijk wat beter ging, moesten we weg uit de verloskamer die we hadden gekregen toen Sem zo kritiek werd binnengebracht. Bij Sem op de kamer konden we niet blijven, daar was hij te ziek voor. De artsen gaven aan dat het Ronald MC Donaldhuis op dat moment vol zat en dat een andere optie die ze hadden te ver weg was. Ook daar was Sem te ziek voor. De artsen wilden dat we zo dicht mogelijk bij Sem in de buurt waren mocht er iets misgaan. Heftig.
Er werd geregeld dat we een kamertje kregen op de NICU tegenover Sem. Dit met hoge uitzondering, maar het was nodig. Dus zo geschiedde. Een kamer werd leeggehaald en er werden twee bedden voor ons neergezet. We logeerden letterlijk op de NICU. Tussen ziek geboren, premature en dysmature kindjes. Ik kan niet uitleggen hoe dat voelde, maar we waren enorm dankbaar dat ze dit voor ons deden.
Vanaf dat moment leefden we tussen hoop en vrees en de enige houvast die we hadden waren de artsen en het apparaat waar de zuurstof, bloeddruk etc. op werd bijgehouden. We wisten precies welke waardes foute boel waren of niet. Heel vaak vroegen we om bevestiging bij de artsen. Gaat Sem het overleven? Hoe gaat het verder? Maar logischerwijs konden ze ons daar geen antwoord op geven. Wel zeiden ze dat Sem het ziekste kindje op de afdeling was op dat moment. En de afdeling lag vol. Dat wilde wat zeggen.
Wat ik zelf als moeder het heftigste vond was dat ik Sem nauwelijks kon aanraken. Als ik hem met mijn vingertopje aanraakte gingen alle toeters en bellen af. Ons mannetje had het zwaar, heel zwaar en ik kon er als moeder niet voor hem zijn. Ik vond dat verschrikkelijk. Hij lag daar helemaal alleen. Ik was op dat moment erg bang dat mijn band met hem (als hij het zou redden) niet goed zou zijn, maar de artsen verzekerden me dat dit niet het geval zou zijn. Dus ben ik veel tegen hem gaan praten in de hoop dat hij zou voelen dat ik bij hem was. Ik krijg nu nog altijd tranen in mijn ogen als ik hieraan terugdenk.
Na een tijdje kwam de uitslag van de kweek en we werden meteen geïnformeerd. Gelukkig kreeg Sem al preventieve antibiotica, want de uitslag loog er niet om….
Recente reacties